Απο την τέχνη της εξέγερσης στην εξέγερση της τέχνης και την αλληλεγγύη

Μπήκε Απρίλης και όμως ακόμα Δεκέμβρη έχουμε... Γιατί εκείνος ο ειδικός φρουρός πριν πυροβολήσει τον Αλέξη, μας σημάδευε όλους. Όπως όλοι οι μπάτσοι, πολλούς Δεκέμβρηδες πριν, όλους τους προηγούμενους χειμώνες, όλα αυτά τα χρόνια έχουν στο στόχαστρο τους όλες και όλους όσοι μολύνουν με την "διαφορετικότητα" και τις αρνήσεις τους το τοπίο της κοινωνικής γαλήνης και μιας δήθεν κανονικής ζωής. Μιας "γαλήνης" και μιας "ζωής" που όχι μόνο δεν υπάρχουν αλλά και που δεν γίνεται να υπάρξουν όσο στο ανθρώπινο γένος κυριαρχούν η καταπίεση και η εκμετάλλευση.
Μετανάστες και άστεγοι, πόρνες και ναρκομανείς, κάθε είδους τρόφιμοι, τσιγγάνοι και μικροπαραβάτες, "ανήσυχη" νεολαία, αναρχικοί και αντιεξουσιαστές, οποιοσδήποτε αντιστέκεται στην εξουσία θα είναι μονίμως τόσο στο στόχαστρο όσο και κάτω από τα γκλομπ, τα χημικά και τις σφαίρες της καταστολής.
Δυστυχώς όμως εκείνο τον Δεκέμβρη ο κλήρος έπεσε στον 16χρονο Αλέξη... Αυτή ήταν και η σπίθα που άναψε την κοινωνική πυρκαγιά που απείλησε να σαρώσει τα πάντα στο πέρασμα της, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της επικράτειας αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις της υφηλίου. Μια εξέγερση που τάραξε τα στάσιμα νερά του εφησυχασμού, μια εξέγερση που έσπασε τη βιτρίνα της κανονικότητας και που έφερε στα όρια της τη Δημοκρατία.
Μια εξέγερση που εκφράστηκε μαζικά και δυναμικά, που αντιστάθηκε, συνωμότησε και επιτέθηκε στην Εξουσία, επικοινώνησε με το περιβάλλον της, δημιούργησε ανατρεπτικές καταστάσεις, στράφηκε προς τα έξω και βγήκε στο δρόμο, στάθηκε αλληλέγγυα στης γης τους κολασμένους...
Έκανε δηλαδή ότι θα έπρεπε να κάνει και σε ένα άλλο επίπεδο η τέχνη...

Μπήκε Απρίλης και όμως ακόμα Δεκέμβρη έχουμε και οι αρτίστες του διαχωρισμού ακόμα μέσα στη χειμέρια νάρκη μιας τέχνης αποκομμένης από το κοινωνικό γίγνεσθαι, μιας τέχνης μόνιμα υποταγμένης στο βωμό της κατανάλωσης, έγκλειστης στο στείρο περιβάλλον και τις ψευδαισθήσεις της. Κάποιες, απειροελάχιστες μόνο φωνές και αυτές φτηνής και εκ του ασφαλούς διαμαρτυρίας που γρήγορα ξεθώριασαν και αποτραβήχτηκαν στον γυάλινο κόσμο τους. Γιατί αυτή είναι η αστική τέχνη: αστραφτερή, γυάλινη και αποστειρωμένη. Και η όποια επίδειξη ευαισθησίας εκ μέρους των καλλιτεχνών της γρήγορα εξαργυρώνεται με δημοσιότητα και πωλήσεις.
Η τέχνη ή είναι κομμάτι της καθημερινής ζωής και ζωτικό κύτταρο της κοινωνίας ή ένα ακόμα εμπόρευμα με ημερομηνία λήξης που απλώς αγοράζεται και πωλείται -ή και που μπορεί να καταστραφεί επίσης. Χωρίς κοινωνική ελευθερία άλλωστε η δήθεν ελευθερία της έκφρασης παραμένει απλοϊκή προπαγάνδα.

Μπήκε Απρίλης και όμως ακόμα Δεκέμβρη έχουμε όχι μόνο γιατί ακόμα καίει η φλόγα της εξέγερσης στις καρδιές μας αλλά και γιατί λείπουν από δίπλα μας οι συλληφθέντες εκείνων των κινητοποιήσεων. Που το κράτος κρατά ομήρους προς συμμόρφωση και παραδειγματισμό, που μέσω αυτών ματαίως εκβιάζει τις κοινωνικές εκρήξεις που μέλλονται.
Ο Αλέξης ήταν ένας -όπως και οι κρατούμενοι του Δεκέμβρη είναι πολλοί- από εμάς. Και ο Δεκέμβρης συνεχίζεται, τουλάχιστον μέχρι και την απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων...


προορισμός η ουτοπία
όχημα η μουσική
όπλο μας η αλληλεγγύη

μαυρΑκόρντα